door Nadia
Vanochtend werd ik wakker uit een heel bijzondere droom: Ik was in een
oud, monumentaal gebouw, samen met cursisten. Ik zou een cursus leiden
die dag. In het gezelschap was een Islamitische man met een lange baard.
Hij was traditioneel gekleed. Een beetje aparte keuze voor de cursus
die ik ging geven, maar dat viel me toen nog niet op.
Toen
op een gegeven moment de bel ging, vroeg ik een van de cursisten de
deur, die een eind verderop was in het gebouw, open te doen. Hij bleef
lang weg en de blik op het gezicht van de Islamitische man met de baard
trok mijn aandacht. Hij keek alsof hij meer wist van wat of wie er kwam
en ik werd wat angstig. Het vermoeden dat heel even door mijn hoofd
schoot, maar ik onmiddellijk weg redeneerde, werd bevestigd: Er kwam een
hele groep Moslims binnen en ze leken geen goede bedoelingen te hebben.
Toen ze allemaal waren gaan zitten, tussen de mensen van onze groep,
nam ik het woord. Ik vroeg ze de cursisten te laten gaan. Ik legde uit
dat zij niets met hun gevoelens van onvrede te maken hadden. Het was
geen groep die iets tegen had op hun denkbeelden, het was juist een zeer
vredige groep.
De
leider van de groep Moslims nam het voortouw. Het bleek niet de man met
de baard maar een jonge man, begin twintig misschien. Hij liet mij de
cursisten naar buiten begeleiden, maar wilde dat ik terug kwam. Ik
bracht mijn cursisten in veiligheid en keerde terug naar de groep. Gek
genoeg zaten ze nog steeds allemaal rustig op hun plek. Ze spraken over
de voorbereiding van hun aanslag. Ze wilden het gebouw tot ontploffing
brengen, midden in het centrum van een drukke stad. Ik liep door de
ruimte, ze lieten het toe. Ik keek ze aan. Er waren mannen, jongere en
oudere, maar tot mijn verbazing waren er ook meerdere vrouwen aanwezig.
Waar ik in hun ogen alleen haat had verwacht, bekeken ze mij
nieuwsgierig. In hun ogen zag ik mijn eigen ogen weerspiegeld. Ik was
niet bang meer. Ik sprak met ze. Ik legde ze uit hoe ik in het leven sta
en vroeg ze naar hun denkbeelden. Uiteindelijk lieten ze mij gaan. Ze
waren niet van gedachten veranderd over hun aanslag, omdat ze wanhopig
waren. Maar mij lieten ze vrij. Ik werd wakker voor ik kon besluiten wat
mijn volgende stappen zouden zijn om te proberen de aanslag te
voorkomen. Met in mijn hoofd één zin:
De haat die wij zien in de wereld, is onze eigen haat weerspiegeld..
Laatst
las ik dat de Jihad eigenlijk staat voor de heilige oorlog die je voert
met jezelf, de oorlog om een beter mens te worden. Voor mijn gevoel is
de wereld, met al zijn brandhaarden, een weerspiegeling van deze strijd
in onszelf en met elkaar. Als wij zouden leren niet meer met onszelf te
strijden en niet meer met onze naasten, zouden wij dan, in het klein,
niet een goede start maken van het oplossen wat er in het groot allemaal
gebeurt nu?
Op ieder moment dat bij onszelf haat en angst overheerst -voor onszelf,
voor iemand die we kennen, of voor wat we juist niet kennen en niet
begrijpen -, dragen wij bij aan de chaos. Ieder moment dat de media weer
hun best doen om ons vol te proppen met hun angst- en haatzaaierij,
wordt er bij ons een zaadje geplant. Een zaadje dat, als het uitgroeit,
bijdraagt aan de verdere ontwikkeling van de chaos. Angst wordt ons met
de paplepel ingegoten en uit angst kan haat voortvloeien. De media en de
politiek floreren onder deze angst, onder de haat die eruit voortkomt.
Ik
praat niet in, of over complot theorieën. Ook daarvan vind ik dat ze
angst en haat zaaien en dus bijdragen aan dat wat we niet willen. Ik zeg
ook niet dat ik de oplossing weet. Misschien is het begin van de
oplossing zo simpel -en tegelijkertijd zo onvoorstelbaar moeilijk- als
de strijd opgeven en alles gaan bekijken vanuit liefde. Het opgeven van
oordelen, over onszelf en over anderen. Het stoppen van het verspreiden
van angst. Het kijken naar elkaar en elkaar ZIEN. De focus leggen op wat
ons (ver)bindt, in plaats van op onze verschillen. Zou de kiem niet
daar liggen, in dat kleine? Zodat het door kan groeien tot iets groots,
iets wereldwijds?
Ik
weet wel dat de oplossing niet ligt in het zaaien van nog meer angst,
nog meer haat. Ik zeg niet dat alle militaire operaties die er nu zijn,
niet nodig zijn; ik weet het simpelweg niet. Maar ik weet wel wat IK kan
doen: me niet laten meeslepen en iedereen die ik zie hetzelfde proberen
te bekijken. Te blijven glimlachen naar wie ik ontmoet. En te proberen
de vrede in mijzelf te vinden, gewoon als beginnetje. Vanaf daar zien we
wel weer, maar wat zou het al een mooi uitgangspunt zijn!
Nadia
Lees meer van
Nadia op Nieuwetijdskind.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten