Wanneer
we denken dat het tijd is voor verandering in de polariteit van de
wereld, en het er niet direct naar uitziet dat dat zal gebeuren, of dat
we resultaten zullen zien van het werk dat we doen en alles niet zo snel
verandert als we zouden willen of hopen, dan voelen we soms dat onze
inspanningen geen gevolg krijgen. Dat krijgen ze wél, maar wij kunnen
die resultaten niet afmeten in termen van tijd, omdat we het verschil
maken op manieren die niet altijd kunnen afgemeten worden. We willen dat
het licht er is wanneer we ontwaken, maar niet wanneer we willen
slapen. Dat is het evenwicht dat we allen zoeken, aan welke kant van het
proces we ons ook bevinden, en we proberen uit te zoeken waar we ons
het meest comfortabel voelen, bij het ontwaken of bij het slapen, in het
licht of in de duisternis.
Daarover
dacht ik na vandaag, en ik stond ook stil bij wat mijn werk als
channel, intuïtieve en schrijfster de voorbije 10 jaar heeft
meegebracht, hoe het geëvolueerd is, en de veranderingen die het in mijn
leven heeft gecreëerd. Het is inderdaad zo dat ik dat werk niet wou
doen, vooral omdat ik echt die job in een bedrijf wilde waar ik ik op
focuste. Maar ook om andere redenen, die te maken hadden met engagement,
verantwoordelijkheid en verplichtingen die ik op me nam bij het mezelf
openstellen voor het licht, de kennis en de informatie die ik te delen
zou hebben. Ik moest het licht omarmen en de relatieve troost van wat
schaduw of duisternis opgeven, omdat je niet meer in het duister kan
staan, eens je volledig in het licht bent gestapt.
En
wat voor troost anderen ook kunnen halen uit het niet weten, het in de
schaduw staan of aan de zijkant, dat is dan niet meer mogelijk voor jou.
Het duister kan ongemakkelijk zijn soms, maar nog niet half zoveel als
het verblindende licht dat kan zijn, en het licht is ook veel
onthullender. Je weet, als je die stap eenmaal hebt genomen, en je alles
in het licht ziet, je het niet meer 'vanuit het duister' kan zien. Eens
je ontwaakt, ga je niet meer slapen.
Een
vriendin van me vroeg me onlangs of ik nog een baby wou. Ik hou van
kinderen en hou van moeder te zijn, maar met kinderen tussen 25 en 36,
zou ik dan de verantwoordelijkheid en het engagement willen opnemen om
nog een kind op te voeden de komende 20 jaar of zo? Ik zou daar echt
moeten over nadenken, omdat ik ouder zijn heel ernstig neem, en het is
niet gewoon een kind nemen of niet, het is de verantwoordelijkheid,
verplichting en engagement dat kinderen vragen, eisen en verdienen.
Je
licht optillen is net als een kind grootbrengen, het vraagt veel werk,
en je krijgt er zowel hartepijn van als vreugde. Eens het deel uitmaakt
van je leven, zoals een kind, is het altijd bij jou. Toen we onze rol
als lichtwerkers en nu als lichtbakens opnamen, wisten we dat het een
heel lange reis zou zijn, met perioden van succes en gelukzaligheid, en
perioden van wachten en herhalingen, die we mislukkingen zouden durven
noemen. Maar toch moesten we het doen, en een deel van ons werk was het
licht te doen stralen en te wachten tot anderen moe werden van in het
duister te zitten en zouden beginnen met het licht te zoeken. En dit is
waar ons engagement en verantwoordelijkheid ernstig wordt: eens we in
het licht stappen, kunnen we geen stap terug zetten in het duister, dus
moeten we in het licht blijven en wat er ook in het duister is, naar ons
toe laten komen.
We
kunnen ons succes niet afmeten aan de mate waarin de duisternis het
licht zoekt of omarmt, maar aan hoe sterk we ons licht laten schijnen
zodat het duister zijn kans grijpt om te ontwaken, omdat het in het
licht wil zijn, of, net zoals we wakker worden wanneer we voldoende
geslapen hebben en niet langer moe zijn. Ik denk dat dat is waar we ons
nu bevinden.
Mensen
moeten eerst een tijd in het duister vertoeven vooraleer ze klaar zijn
om te ontwaken, en na kunnen denken over het licht, omdat de zegeningen
van het licht niet altijd vlak voor ons zichtbaar zijn. Als je
bijvoorbeeld wil slapen, wil je dat de slaapkamer donker is en zonder
licht. Als je wakker bent, wil je een bron van licht hebben en zou je
rond stommelen in het donker. Het licht moet er zijn wanneer je het wil,
en moet uitgaan of gedimd worden wanneer jij dat wil. Zijn er in je
leven mensen of situaties zoals dit? Voel je je soms ook zo? Het is een
keuze, zoals alle andere dingen, en een keuze die een aanzienlijke
hoeveelheid engagement, verplichtingen en verantwoordelijkheid inhoudt.
Maar zoals ouder zijn, kunnen de vreugde en liefde die je kan meemaken,
onmetelijk zijn, en veel beloningen brengen, ook al komen die niet
altijd wanneer je ze wil zien.
De
gechannelde boodschap van Aartsengel Uriel komt uit de archieven, toen
ik op zoek was naar oude artikels voor de Light Beacons leden, en deze
sprong in mijn blikveld. In feite is het de tweede boodschap die ik
channelde met Uriel, en die is heel gepast genoemd: 'Light dispels
darkness'. Ik herinner me niet wat er gebeurde in de week voor 24 maart
2004, maar ik voelde dat het artikel nu op zijn plaats was. Je kan het
volledige artikel lezen in de Light Beacons Community ledenpagina's,
waarover je hier meer kan lezen:
at this link
Dit is een uittreksel uit dat artikel:
Licht verdrijft de duisternis
Het
globale geweld van de voorbije weken heeft velen onder jullie angstig
gemaakt, en je vraagt je af of de wereld echt op zijn einde loopt. Weet
dat dit allemaal deel uitmaakt van het Goddelijke Plan. Er is veel
onrust in een groot deel van de wereldbevolking, maar hun duisternis
wordt overschaduwd door het licht van veel meer mensen die weigeren dat
de illusie van angst de waarheid van hun licht versluiert.
door Jennifer Hoffman
Geen opmerkingen:
Een reactie posten