Only a story of deficiency,
which assumes that something fundamental is missing from your core,
would look to other object and people to provide what seems to be missing
– Scott Kiloby
door Anouk van der Schans
De relaties die wij als mensen met elkaar aangaan intrigeren mij enorm. Er is namelijk iets geks mee aan de hand. Met de liefdesrelatie hierin als uitschieter. Velen van ons zijn hierin zoekende. We krijgen continu een beeld voorgeschoteld dat we op zoek moeten naar die ene grote liefde die jouw compleet maakt. Dit wordt ook letterlijk gezegd in de film Jerry Maguire: ‘you complete me’. We zoeken iemand anders die ons heel maakt. Als we verliefd zijn gaan we even helemaal op in die ander en voel je je even intens compleet en gelukkig.tom-495x200Maar na verloop van tijd beginnen we niet meer met open blik naar onze partner te kijken en hebben we allemaal verwachtingen van hem of haar. De liefde wordt voorwaardelijk. De ander moet jouw behoeften vervullen. En dit zijn meestal behoeften ontstaan als gevolg van oude pijn in onze jeugd. Deze behoeften komen voort uit de illusie dat je niet goed bent zoals je bent. De waarheid is echter dat je al compleet bent. En als je niets van de ander nodig hebt is er overvloed. Het is dan dus niet zo dat je alleen gaat zijn, want de liefde gaat hierdoor juist rijkelijk stromen.
Dit geldt ook voor de relatie met je kinderen. Ben je in staat niet je eigen behoeften en verlangens op hen te projecteren? Durf je hen te laten zijn wie zij zijn? Vertrouwen te hebben dat het pad dat zij bewandelen voor hun het juiste pad is en je daar niets aan hoeft te doen of te veranderen?
Ons eigen onvermogen om met pijn om te gaan wordt vaak op onze kinderen geprojecteerd. Dus gaan we als ons kind een slecht rapport heeft of gepest wordt op hoge poten verhaal houden bij school, andere ouders etc. We leven in een maatschappij die gericht is in het oplossen van pijnlijke emoties. Gevoelens van boosheid, angst en verdriet is geen ruimte voor. Als ouder wil je dat je kind deze gevoelens niet hoeft te ervaren en wil je ze voor ze wegnemen. We voelen ons hulpeloosheid omdat we de pijn niet kunnen verzachten. Dit alles bevordert echter juist het onvermogen van het kind om pijn te verdragen.
Ouders lezen voor aan kindHoe zou het zijn als je je kind laat zien dat deze gevoelens er gewoon mogen zijn. Dat ze als een golf zijn die vanzelf weer wegebt. Het kind proberen te overtuigen dat bijvoorbeeld z’n angst onnodig is geeft alleen maar meer spanning. Want behalve dat hij dan deze angst voelt zeg jij ook nog eens dat het niet nodig is deze te voelen. Veel ouders zeggen dan bijvoorbeeld ‘er is niets aan de hand’. Maar voor je kind is er wel degelijk iets aan de hand en ontken je hiermee zijn gevoelens. Om in harmonie te zijn met onze gevoelens is het essentieel om stil te worden. Zodat je kind bewust wordt van z’n gevoelens en ze er durft te laten zijn. Wetend dat als hij rustig blijft doorademen het weer overgaat. Het mooiste wat je je kind kunt meegeven is dat hij leert kijken naar al z’n gevoelens zonder zich ermee te identificeren. Op deze manier geef je het kind de kracht en het vertrouwen dat hij z’n gevoelens aan kan. Waardoor hij kan ervaren dat hij zijn gevoelens niet is!
Zoals Greg Anderson zei:
‘De relatie die we hebben met onszelf, beïnvloedt in hoge mate de relatie die we hebben met de wereld’. Bewustwording van het feit dat iedere relatie een spiegel is van je eigen kijk op de wereld zal al je relaties transformeren tot spirituele relaties. Dan worden je liefdespartner en kinderen namelijk je grootste leermeesters die je helpen gewaar te worden van je natuurlijke staat, die liefdevol en helder is.

Aan jou de uitnodiging om je steeds bewuster te worden van wie je in werkelijkheid bent. Zodat je van hieruit liefdevolle relaties kunt aangaan met de mensen om je heen.

Over de Auteur:
Anouk van der Schans avatar 1403787855 107x107 OPVOEDEN, IS DAT EIGENLIJK NODIG? Anouk van der Schans
Mijn naam is Anouk van der Schans en ik ben werkzaam als adviseur, coach, spreker en blogger over bewustzijn en verandering.
De onderwerpen onderwijs en opvoeding houden mij al jaren bezig. Dit is begonnen vanuit mijn interesse in psychologie: ‘wat maakt iemand tot wie hij is?’ Naarmate mijn persoonlijke reis zich echter verder voltrekt en ik ervaar dat we vaak wie we zijn verwarren met wat we doen (zie ook mijn blog: doen of zijn) is deze interesse in onderwijs en opvoeding alleen maar sterker geworden. Het baart me dan ook zorgen hoe steeds meer kinderen labels (AHDH, dyslexie, autisme, hoogbegaafd etc.) krijgen. Dit is immers niet wat/wie het kind in essentie is. Mijn missie is mensen (leerkrachten, opvoeders, etc.) hiervan bewust te maken zodat het kind zich echt gezien voelt en de ruimte ervaart zich te ontwikkelen in een richting die bij het kind past. Persoonlijke website